Na eventjes de pen neer te moeten leggen omdat mijn pad gekruist werd door een prachtig huis dat ik niet kon laten schieten en mijn leven dus even helemaal in het teken van het hier en nu stond, een eigen stekje, en een gelukkig leven dat ik weer probeer op te bouwen, heb ik terug de draad van het schrijven kunnen opnemen. We hebben hierdoor inderdaad wat vertraging opgelopen, maar wat zijn een paar maanden in een mensenleven? Ik besef in ieder geval dat dat niet veel voorstelt… al dacht ik daar 20 jaar geleden helemaal anders over… Toen leken 2 maanden voor mij een eeuwigheid… Gelukkig loopt het schrijven vlot. Met gemak deden we er een dikke 20 bladzijden bij. De woorden en de daarbij horende emoties van toen komen vanzelf… Ze maken dat ik des te beter kan weergeven hoe ik me toen voelde. Soms is het voor mezelf ook wel even schrikken… Lees verder “Hoofdstuk 6: Frustratie, verdriet en onmacht”
en de wereld stond stil