Ken je dat gevoel? Naar de buitenwereld toe je sterk houden, maar binnenin doodgaan van verdriet en pijn? Een masker opzetten opdat maar niemand je diepste gevoelens ziet? Voor mij was dat lange tijd een manier van leven. Langs buiten zag ik er een moedige en sterke jonge vrouw uit, die probeerde te leven met het trauma dat ze meemaakte. Maar binnenin bloedde & huilde mijn hart en worstelde ik met het leven.
In dit hoofdstuk zet ik mijn masker af, voor jullie als lezers. Ik laat jullie voelen en lezen wat er zich allemaal in mijn hoofd en hart afspeelde: negatieve en donkere gedachten, pijn, verdriet, machteloosheid… Het is belangrijk dat ik dit doe, want anders zou ik helemaal geen eerlijk beeld geven. Ik was lang niet zo sterk als iedereen dacht dat ik was. Diep in mij zat een klein meisje dat zich gebroken, onbegrepen en ontzettend eenzaam voelde, dat bang was van het leven dat voor haar lag. Ik besef dat bepaalde passages hard kunnen aankomen voor de mensen die in die periode naast me stonden en me begeleidden. Ze krijgen nu immers het stuk te zien, wat ik zo goed verborgen wist te houden. Tegen hen wil ik alvast sorry zeggen. Sorry, dat ik toen niet in staat was om mijn diepste gevoelens met jullie te delen…
Een klein fragmentje uit hoofdstuk 11 wil ik alvast met jullie delen. Het was moeilijk om hier een geschikte sneak preview voor te kiezen. Ik wil jullie iets laten proeven, maar toch ook niet alles prijsgeven. En sommige stukken moet je gewoon vanuit de volledige context van het verhaal lezen om het juist te kunnen interpreteren.
We bevinden ons in de periode van september tot december 1998. Tegen de adviezen van de dokters in heb ik besloten om aan de lerarenopleiding in Hasselt te starten. En om het allemaal nog moeilijker te maken, ga ik ook op kot. Nog maar 4 maanden na het ongeval leg ik mezelf op om op eigen benen te staan. Letterlijk en figuurlijk…
“…De eerste drie weken die er nu opzitten, wegen heel hard door voor mij. Vermoeid, emotioneel uitgeput en tegelijkertijd een druk van mijn omgeving die doorweegt op mijn schouders. Ze bedoelen het allemaal goed en waarschijnlijk beseffen ze niet eens dat ik druk ervaar. En voor een groot stuk is het waarschijnlijk ook mijn eigen schuld. Iedereen denkt immers dat ik het allemaal aankan, dat ik aanvaard heb wat er gebeurd is. “Maar Greet, wat zie je er goed uit!” Op zulke momenten denk ik, tja dat is wat jij ziet. Je zou eens bij mij binnen moeten kunnen kijken, dan zag je pas wat een slagveld het daar is. Maar dat kan ik niet. Ik kan en wil niet in mijn binnenste laten kijken en eigenlijk lieg ik dus iedereen voor dat het wel allemaal goed gaat met me. Er zijn zeker momenten dat ik me goed voel, dat zelfs ik denk dat het allemaal wel goed zit, maar helaas wegen die voor mij niet op tegen al de moeilijkheden waar ik mee worstel. Door het studentenleven, door het absoluut op eigen benen willen staan, want dat kot had ik immers samen met Sven uitgekozen, word ik ook heel hard geconfronteerd met de realiteit en die doet heel vaak echt pijn. …”
Liefs, Greet X