Aanvaarden en leren leven met het trauma dat ik meegemaakt heb, de draad van het leven weer opnemen. Het is geen sinecure. Ik startte in september 1998 dan wel aan de lerarenopleiding en ging zelfs op kot, toch heb ik moeite met de wereld rondom mij. De wereld die is blijven doordraaien, terwijl de mijne stilstaat. De wereld met haar maatschappij waarvan ik het gevoel heb dat ik er niet in thuis hoor, dat ik niet mag zijn, wie ik ben… De wereld waarin ik terug mijn plekje moet vinden. Ik leef immers nog veel op en in mezelf. Ik neem eerder passief deel aan het leven daar buiten. Ik doe wat ik moet doen en wat van me verwacht wordt.
Wanneer ik echter het gevoel krijg dat ik Sven een beetje aan het kwijt geraken ben, omdat ik zijn aanwezigheid steeds minder voel, begin ik te beseffen dat ik niet in mijn eigen kleine wereldje kan blijven leven en eigenlijk ook zelf terug het licht wil kunnen zien…
Met vallen en opstaan, en met een duwtje van hierboven, kom ik beetje bij beetje meer in het leven van hier en nu…
Het fragment dat ik voor jullie uitkoos uit dit hoofdstuk, is het moment dat ik besef dat ik verder moet en wil, maar het zelf niet kan…
“… Ik heb echter altijd gehoopt van in mijn eigen wereldje verder te kunnen leven. De wereld waarin Sven en ik samen zijn. Laat die grote wereld rondom mij maar doordraaien. Daar hoor ik toch niet thuis. Stilaan begint echter het besef te komen dat dit eigenlijk maar een onrealistische droom is. Zolang ik in die wereld leef, sluit ik me af van anderen. De meeste mensen kennen mijn wereldje niet of geloven er niet in. Ze bezitten dus ook niet de gave om er eens even een stapje in te zetten. Zolang ik dus in mijn eigen wereld blijf, sta ik alleen… Tegelijkertijd voel ik me een beetje fier op het feit Sven me een stukje loslaat. Dat wil immers zeggen dat hij me nu rijp genoeg vindt om mijn weg terug te vinden in de grote wereld. Maar zover ben ik nog niet. Ik ben zo ontzettend bang om die stap te zetten, want dan moet ik Sven loslaten en… ik wil hem niet verliezen. Waarom moet het ook altijd zo moeilijk? Het zou veel makkelijker zijn als ik gewoon in mijn eigen wereldje kon blijven. Door mijn kwetsuren en Sven zijn dood zie ik de mooie dingen rondom mij niet meer. Mijn pijn en mijn verdriet overheersen. En op de een of andere manier besef ik dit ook van mezelf, maar toch kan ik de sleutel niet omdraaien. Diep van binnen weet ik heel goed dat ik geholpen wil worden, dat ik terug het licht wil kunnen zien, terug wil kunnen leven en van de mooie dingen wil kunnen genieten, maar ik kan dit niet alleen. En doordat ik ook niemand laat zien hoe fel mijn binnenste beschadigd is, zal ook niemand spontaan een hand reiken om me hierbij te helpen. …”
Liefs, Greet X