Sommige hoofdstukken schrijven zich makkelijker dan anderen. Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Toegekomen aan hoofdstuk 13, dat in het boek de titel ‘Pijnlijke confrontaties’ meekrijgt, bots ik tegen allerhande barrières op. Het vlotte niet zo als de andere stukken, waar ik bladzijden na elkaar kon blijven schrijven. Dat lukte me hier niet. Ik heb dikwijls gezucht of ben zelfs van de computer gaan lopen. Op sommige momenten frustreerde het me zelfs dat het naar mijn gevoel maar niet vooruitging. Maar dat heeft alles te maken met de inhoud van dit hoofdstuk…
Voor het eerst in het boek zal één hoofdstuk over meerdere jaren gaan. Op een bepaald moment moet ik hiertoe komen, want immers mijn strijd om gerechtigheid en het terug bouwen aan een danscarrière hebben wel 17 jaren geduurd. Op het moment dat mijn gezondheid en lichamelijke toestand weer stabiel is, kabbelt mijn leven gewoon aan. Het heeft dan weinig zin om mijn leven van alledag te vertellen. Ik denk dat dat maar saai zou worden. Opstaan – lessen volgen op school – studeren op mijn studentenkamer – en af en toe eens een pintje drinken. Niets om over naar huis te schrijven. Toch zijn er een aantal belangrijke momenten in die jaren die me pijn hebben gedaan, een ommezwaai betekende, belangrijke stappen die ik zette, …Het is een tijd die gekenmerkt wordt door, voor mij, moeilijke en vaak pijnlijke confrontaties, maar ook mooie momenten. Rechtszaken die ik bij moest wonen, de confrontatie met de man die het ongeval veroorzaakte, mijn psychologe die me doodleuk vertelde dat ik echt niet goed bezig was, een eerste balletles, mijn afstuderen aan de hogeschool, een vriendin die kwam te overlijden,…
Ik heb gezwoegd en gezweet. Ik heb me opnieuw verdiept in de vonnissen van de rechtbank, de besluiten van de verschillende advocaten en voor mezelf een tijdlijn opgezet en daaruit de belangrijkste en ingrijpendste momenten gekozen. En dan is het nog de kunst om al deze stukken naadloos met elkaar te verbinden, hoewel er ooit maanden tussen zitten.
Ik vind het dan ook heel, heel moeilijk om een gepast moment te vinden om voor jullie hier een tipje van de sluier te lichten. Sommige fragmenten zijn echt niet geschikt om online al prijs te geven. Maar toch wil ik jullie op één of andere manier toch een kleine inkijk geven in de zaken waar ik op vastliep en over struikelde…
Onderstaand fragment speelt zich af ergens in november 1999, nadat ik net terug op mijn studentenkamer kwam na een tweewekelijks gesprek met mijn therapeute die me heel hard met de neus op de feiten had geduwd…
… Eenmaal op mijn kamer binnen, hang ik mijn jas aan mijn kapstok en laat me op bed vallen. De tranen beginnen te stromen en ik laat me volledig gaan. Catherine* heeft alles doorzien. Ze heeft gelijk. Ik ben niet aan het verwerken. Ik laat niemand tot mijn gevoelens toe. Ik heb inderdaad een muur rond mij. Mijn diepste binnenste ken ik alleen, en mijn dagboek. Maar verder niemand. Haar woorden slaan de nagel op zijn kop. Maar het is verdomme hard om zo met je neus op de feiten gedrukt te worden. Misschien was het wel nodig, maar toch. De boodschap is aangekomen. Als ik niemand binnen mijn muur laat, zal ik altijd in mijn coconnetje blijven en zal er niets veranderen. Het leven echter speelt zich niet daar maar hier af, in de echte wereld. Ergens weet ik het allemaal wel, maar ik ben hier nog niet klaar voor. Of misschien is het dat net. Ben ik er überhaupt wel ooit klaar voor? Waarschijnlijk niet. Daarom dat Catherine* me nu dat duwtje geeft dat ik in haar ogen nodig heb. Het is erg confronterend allemaal en ik weet niet goed wat ik er mee moet. Ondertussen zijn mijn tranen ook gewoon op. Ik heb wel een uur onophoudelijk gehuild op mijn bed. …
Liefs, Greet X