Hoofdstuk 14: Klaar voor het leven

Na bijna twee jaar psychologische begeleiding, kruip ik steeds verder omhoog uit het diepe dal waarin ik terecht was gekomen.  De wekelijkse gesprekken met mijn therapeute brengen me nieuwe inzichten en laten me nieuwe stappen zetten, waardoor ik me steeds beter in mijn vel voel.   Na de zomer van 2000, waarvan ik voor het eerst met volle teugen kon genieten, start mijn laatste jaar aan de lerarenopleiding.  En tegelijkertijd neem ik de mooiste uitnodiging op mijn pad met twee handen aan.
– Copyright: Photo by Fotostudio Will De Kwant-

Tweeënhalf jaar nadat mijn balletschoenen opgeborgen werden in een donker hoekje, haal ik ze onder het stof vandaan.   Mijn droom om ooit terug als ballerina op het podium te staan, ben ik nog niet vergeten.  Maar aan dromen moet ook gewerkt worden en dus zet ik heel onwennig, onder begeleiding van mijn kinesist, de stap naar de balletles.
In onderstaand fragment neem ik jullie mee naar dat moment waarbij ik na al die tijd, na alles wat ik mee gemaakt heb, mijn eerste balletles zal volgen.  Ontzettend bang en onzeker.

“… Hoe groot mijn passie voor ballet ook is, het is met een zeer klein hartje dat ik de deur van de balletschool binnen stap.  Het is zeker tweeënhalf jaar geleden dat ik nog in de dansles stond en in de tussentijd is er toch heel wat veranderd.  Onwennig sta ik wat te draaien in de inkomhal terwijl ik naar de grote balletzaal kijk.  De barre, de spiegels… het is me allemaal heel bekend.  Weliswaar in een andere setting dan, want dit is niet de school waar ik als elfjarig meisje mijn balletopleiding begon.  Tine* komt al op me af gestapt.  “Fijn, dat je er bent!”, zegt ze en ze wijst me de kleedkamer waar ik me kan klaarmaken voor de les.  Veel werk heb ik echter niet meer.  Ik heb op mijn studentenkamer mijn balletpak en kousenbroek al aangetrokken.  Ik wil me liever niet volledig omkleden met anderen erbij.  Ik schaam me nog altijd omwille van mijn littekens.  Ik heb dan ook liever niet dat iemand deze ziet.  Want wat als ze er vragen over stellen?  Ik zou niet weten wat te antwoorden.  Bovendien zijn de littekens lelijk en vies.  Nee, dit deel ik liever met niemand.  Ik plaats mijn ballettas op een bankje, trek mijn kleren uit en haal mijn balletschoenen uit mijn tas.  Ik trek ze aan en bind de linten zoals het hoort.  Ondertussen komen de andere meisjes ook met mondjesmaat binnen.  Ze zijn allemaal een heel stuk jonger dan mij.  Ze kijken weleens naar mij, maar vragen doen ze niets.  Ook langs mijn kant komt er buiten een ‘hallo’ weinig uit.  Ik ben gewoon te zeer op mijn ongemak en vooral zenuwachtig waardoor ik me niet goed een houding weet te geven.  Als de knoopjes van mijn linten netjes weggewerkt zijn, sta ik op en wandel bedeesd naar de danszaal, waar ik me alvast aan de barre klaar zet om te starten.  Zo zeker en vastberaden van het goed te gaan doen als ik vroeger in de balletles stond, zo onzeker, bang en klein ben ik nu.  Ik wil opnieuw op de dansvloer staan.  Ik wil het echt, maar de onzekerheid over hoe mijn lichaam zal reageren en of het me überhaupt allemaal nog zal lukken, speelt me enorm parten.  Om te voorkomen dat ik een mal figuur zal slaan, zet ik me niet als laatste aan de barre.  Op die manier heb ik altijd nog iemand voor me om naar te kijken als ik het even niet meer weet.  Ik ken immers geen enkele oefening die ze hier hebben geleerd.  Vroeger vond ik het helemaal niet erg om als eerste of als laatste te staan.  Ik kende mijn oefeningen allemaal uit het hoofd.  De docent moest de naam van de oefening maar geven of ik hoefde enkel de muziek maar te horen en ik wist perfect welke passen en armen er moesten komen.  Maar nu is alles anders.  Een andere school, een andere docent, allemaal jongere meisjes en misschien wel het moeilijkste van al ik die niet meer hetzelfde meisje ben na alles wat ik meemaakte… ”

Liefs, Greet X