Het was april 2020, midden in een periode van ‘lockdown light’. Tussen alle corona-schoolzorgen door, had ik toch de intentie om tijdens deze paasvakantie het laatste hoofdstuk dat nog open stond in mijn script af te werken. De eerste woorden verschenen al met gemak op papier. Maar…
“Life is what happens to you while you’re making other plans” en dus liep alles helemaal anders dan dat ik in mijn hoofd had gepland.
Minister Weyts besliste dat we zouden gaan pre-teachen. De term was me totaal niet onbekend, maar hoe gingen we dat op school realiseren? Al gauw belandde mijn boek aan de kant en volgde er vergaderingen met andere directies en met leerkrachten. Ik begon na te denken over manieren om alle ouders op dezelfde manier te bereiken en het tegelijkertijd ook doenbaar te houden voor de leerkrachten van onze school. In plaats van een boek te schrijven, schreef ik een handleiding om mijn leerkrachten wegwijs te maken in het delen van hun pre-teachingsmaterialen met de ouders van de kinderen uit hun klas. Iets totaal anders dan op mijn planning stond. Mijn dochters zagen hoe hun mama uren en uren aan het werk was en tegelijkertijd hunkerde naar tijd om ook samen met hen iets te doen. Gelukkig was het mooi weer en konden we gezellig samen buiten zitten. Ik aan het werk aan mijn laptop en zij naast me bezig met het versieren van hun zelfgebakken cupcakes die we later die avond bij opa en oma aan de deur zouden afzetten om ze een hart onder de riem te steken in deze tijden van afzondering.
Maar ook nu nam het leven een loopje met ons…
Een ongerust telefoontje… gevolgd door de woorden ‘Het is ernstig’…
Zonder nadenken liet ik alles vallen, sprong in mijn auto en reed op automatische piloot naar mijn ouders. Mijn verstand op nul nam ik van mijn vader de reanimatie over in afwachting van de hulpdiensten… maar het mocht niet zijn… Wij, noch de hulpdiensten konden haar redden. Totaal onverwacht en veel te vroeg ging mijn mama, de oma van mijn kinderen, van ons heen (niet door corona!) in alle stilte… Verdwaasd bleven wij achter. Opnieuw stond, zoveel jaar later mijn wereld even stil…
Afscheid nemen… het went nooit.
Mijn boek belandde aan de zijkant… Er waren andere, belangrijkere dingen, die nu aan de orde waren. Ik kon me er ook gewoon niet aan zetten om er aan verder te schrijven. Misschien was het te moeilijk, en was er te weinig tijd… Maar dat mama mijn boek nu niet meer zou kunnen lezen, dat deed me pijn. En dan opende ik toch maar eens mijn website… Ik kon het niet blijven uitstellen. Als eerste keek ik naar de lijst van abonnees. Mensen die graag op de hoogte gehouden wilden worden als mijn boek uit zou komen. En wiens naam staat als laatst geregistreerde bovenaan de lijst…. jawel die van mijn moeder! Voor mij het teken dat ik het nu toch maar eens moest afwerken.
Dat is wat ik aan het doen ben. Het laatste hoofdstuk, de laatste bladzijden… de laatste woorden op papier! Komende dagen zullen jullie weer een klein fragmentje uit een hoofdstuk kunnen lezen! Kom dus zeker nog eens kijken.
Dit blogbericht draag ik op aan mijn mama, daar ginder aan de overkant…
Lieve mama,
Je leeft voor altijd verder in onze harten. En ik weet dat je over mijn schouder mee kijkt. En elke keer als er een rode vlinder voorbij komt, me even goedendag komt zeggen… dan weet ik dat jij het bent!
Liefs,
Greet X
<3