Hoewel ik geen foto’s van mezelf heb uit de periode na het ongeval – geen foto’s uit het ziekenhuis, in mijn rolstoel, in het revalidatiecentrum of met krukken – wilde ik er toch absoluut in mijn boek plaatsen. Maar hoe kon ik dat realiseren? Ik had er echt geen behoefte aan om als een zielig meisje in een rolstoel te gaan zitten en te doen alsof. Ik wilde absoluut géén clichéfoto’s. Echt niet! Het moesten foto’s worden die voldoende zouden spreken en zo mijn verhaal kracht bij zetten… Maar die had ik niet. Zodoende liep ik vast op het idee en liet het maar varen. Dan maar geen foto’s. Ik besloot me te concentreren op mijn script. Tot het ‘toeval‘ – nee, toeval bestaat echt niet – nog maar eens mijn pad kruiste.
Met mijn balletachtergrond werd ik gevraagd om te poseren voor een portfolio “dans”, van een lokale fotograaf die ik – tot dan – niet kende. Gepakt en gezakt met verschillende balletkostuums, enkele balletpakken, balletschoenen en pointes trok ik naar haar studio. We spraken kort door wat haar opzet was. Ik warmde me op en zij maakte enkele foto’s, heel spontaan. Ik voelde me op mijn gemak en was best ontspannen. In tegenstelling tot vorige fotoreportages waar ik me enorm onwennig voelde. Bij deze fotografe dus niet. Op de een of andere manier hadden we een klik…
Van het een kwam het ander. Ook mijn twee dochters werden uitgenodigd om aan een portfolio mee te werken. Zij kregen zomaar de kans om model te staan in een ‘candyshoot’. Poseren tussen snoep, wat kan er leuker zijn? Met haar creatieve ideeën werd me al snel duidelijk dat deze fotograaf niet de gewone standaard foto’s maakt.
In een babbel tijdens het shooten door, bracht ik mijn boek ter sprake. Het zou immers de ideale combinatie zijn, mocht zij mee in mijn avontuur willen stappen. Een fotograaf waar ik me goed bij voel én die tegelijkertijd geen clichéfoto’s maakt? Wie weet zag zij het wel zitten om aan dit project mee te werken? Géén standaardfoto’s, maar symbolische foto’s die spreken. Een nee had ik en een ja kon ik krijgen.
De fotografe was meteen gewonnen voor het idee! Een paar weken later spraken we af. Met een boekje om aantekeningen te maken, schoof ze bij aan onze tafel. De voorbereidingen voor het in beeld brengen van mijn verhaal konden beginnen. In grote lijnen vertelde ik haar de inhoud van mijn boek terwijl zij met haar potlood over het papier kraste. Het was heel wat, wat ze neerpende.
Maar ze had ook al onmiddellijk creatieve ideeën die ze uit de doeken deed. Ja, dit was hoe ik het in mijn gedachten had. Zij was de juiste persoon op de juiste plaats !
Benieuwd welke creatieve ideeën ze voor mijn boek uitwerkte?
Wordt vervolgd….
Een klein extraatje….
Liefs, Greet X
Volg mijn website of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en ontvang een mail wanneer “Ik was 18 … in beeld (3)” online staat !