Een zonnige namiddag ergens eind juli. Samen met mijn twee dochters geniet ik van de rust in ons tuintje. Een mail popt binnen als melding op mijn horloge. Niets bijzonders, dat gebeurt zo nu en dan wel eens. Meestal negeer ik dat zelfs. Mails zijn voor als ik daar tijd voor heb -anders vergeet ik ze toch maar te beantwoorden- maar deze melding trekt toch mijn aandacht. Het is een mail van een van mijn lezers, toevallig een oude bekende van me. Ik haal mijn laptop en zet me opnieuw in de tuin neer om deze mail te lezen. Verrast ben ik de vraag te lezen of hij me, samen mijn zijn kameraad die ook mijn boek heeft gelezen, kunnen spreken. Zijn kameraad wil graag iets met me delen. Een niet alledaagse vraag van een van mijn lezers. Maar gezien ik één van beiden persoonlijk ken, ga ik op hun vraag in. Toch wel heel benieuwd naar wat deze persoon met mij wil delen.
Enkele dagen later staan, zoals afgesproken, deze twee mensen -laten we ze gemakkelijkheidshalve Jos en Willem noemen (fictieve namen)- aan mijn deur voor een babbel. Bij een tas koffie en een stuk gebak wordt het gesprek aangeknoopt. Het gaat een beetje over van alles en nog wat. Over vroeger, over de toekomst… Tot ineens de vraag komt, of ik nog een zaal heb. 
Een zaal? Ja, een balletzaal. En laat ik die inderdaad hebben, of althans in opbouw in onze kelder. De spiegels en de barre zijn al een feit. Er dienen nog verfwerken te gebeuren en het aanpassen van de vloer. Maar mijn eigen balletruimte thuis is in de maak. We zijn immers met drie dames in huis die ballet als passie hebben. Ook mijn dochters zijn zeer gedreven dansers.
Willem legt kort uit waarom hij dit vraagt en staat dan op om iets uit zijn wagen te gaan halen. Ik begrijp er nog altijd niets van. Hij komt de woonkamer terug binnen met een groot schilderij in zijn handen. En als ik zeg groot, bedoel ik ook écht groot. Als hij het omdraait met de schildering naar mij toe, sla ik mijn handen voor de mond. Ik heb er gewoonweg geen woorden voor. Zó ontzettend mooi is het schilderij -of moet ik eerder zeggen kunstwerk gezien het van metaal is- dat Willem voor zich houdt.
Ik kijk -nog steeds met mijn mond vol tanden- naar het schilderij. Een ballerina in tutu staat ergens in een straat te dansen. De bruine en blauwe tinten die erin verwerkt zijn, passen perfect bij de kaft van mijn boek. Onvoorstelbaar.
Willem hoopt dat hij mij hiermee misschien een plezier kan doen. Nou en of! Het is gewoon prachtig… zoiets moois, voor mij? Hier kan ik alleen maar ontzettend gelukkig en dankbaar voor zijn. Dat zoiets moois, geheel onverwacht op mijn pad mag komen. Het lijkt wel te mooi om waar te zijn. We zetten het gesprek -over koetjes en kalfjes- verder en voor dat ze hun weg weer hervatten, laat ik hen nog even mijn balletzaal in wording zien, waar het kunstwerk dat Willem bij heeft een mooi plekje zal krijgen. We spreken af dat ik hen een foto zal bezorgen, als de zaal volledig klaar is en het schilderij ophangt. Wanneer zij hun weg naar huis hervatten, ben ik eigenlijk nog altijd een beetje van mijn melk van het mooie schilderij dat ze bij mij hebben achtergelaten. Droom ik dit nu niet? Ik kan er mijn ogen maar niet van af houden, zo mooi vind ik het!
Na enkele dagen nadenken, besluit ik toch om het schilderij in onze woonkamer op te hangen in plaats van in de balletzaal. Zo kan ik er nóg meer van genieten. Met wat nodige verschuivingen van meubilair moeten we wel een plek kunnen creëren waar we deze ballerina een ereplaats kunnen geven. Naarstig gaan we aan de slag… in een mum van tijd toveren we onze woonkamer om!
Vanaf nu prijkt een prachtige ballerina centraal in huis!
Willem en Jos, nogmaals een hele warme en dikke dankjewel voor dit wondermooie kunstwerk dat jullie bij mij achterlieten. Het komt hier helemaal tot zijn recht! Ik ben er helemaal weg van. Het tovert iedere keer dat ik er naar kijk een glimlach om mijn mond. Dankjewel <3 !
Totaal onverwacht, maar een o, zo mooi en warm gebaar!
Veel liefs,
Greet X