3 volle jaren zijn verstreken nadat ik mijn laatste blogbericht schreef. 3 Volle jaren waarin er zo ontzettend veel veranderd is…
Na 2 mentaal heel moeilijke jaren, koos ik in de zomer van 2023 voor mezelf en verliet ik het onderwijs. Géén gemakkelijke keuze – eentje met financiële gevolgen – maar eentje die me zoveel gelukkiger maakte. Momenteel geef ik enkel nog danslessen en heb ik me toegespitst op het schrijven van gedichten en ontwerpen van kaartjes.
Daarnaast onderging ik in juni 2022 een noodzakelijke enkeloperatie omwille van een ingeklemde pees – een typische danserskwaal. Het woord “revalideren” verscheen plots weer dagelijks op mijn bord. De wil was groot, want niet meer kunnen dansen was voor mij niet aan de orde. En dus gingen we er volledig voor, mét resultaat! In september gaf ik al gewoon weer balletles al zou het tot november duren vooraleer ik alles weer vlot kon uitvoeren. Maar wat een verademing! Mijn enkel was sterker dan ooit te voren. Ik heb me die operatie nooit beklaagd!
Dansjaar 2023-2024 werd een pittig dansjaar met 14 dansoptredens (4 verschillende shows). Ik heb me met volle overgave gesmeten, me ontzettend hard geamuseerd, trots geweest en zo veel dankbaarheid gevoeld. En toch verliep het jaar niet vlekkeloos…
Al bijna 5 jaar lang kreeg ik elke 4 maanden infiltraties in mijn linkerheup. Het laatste jaar kwam ook mijn rechterheup erbij en werd het om de 2 maanden afwisselend links en rechts inspuiten. Je wordt het op den duur gewoon.
In december 2023 echter telde ik de weken af naar mijn nieuwe inspuiting… Ik had last en pijn. Het was echt op. Die nieuwe infiltratie kon niet snel genoeg komen zodat ik terug vrij kon bewegen en uiteindelijk ademen. Voor mijn behandelende arts was het duidelijk waar we stonden, maar ik zag het totaal niet. Ik wilde gewoon een nieuwe infiltratie en dan kon ik wel weer verder. Het had mij al die jaren toch ook geholpen? Ze was nu gewoon té snel uitgewerkt. Ik zag het niet of… misschien wou ik het ook niet zien.
Mijn linkerheup zou wel verder onderzocht worden. In februari zou er een MRI volgen met een nieuw gesprek met de arts. Daar kwam een eerste confrontatie: naast de artrose en beschadigde heupkom die er al was, kwam er een labrumscheur bij en dus werd een operatie voorgesteld – een artroscopie van de heup (een tussenoperatie om een prothese nog uit te stellen). Hier was ik totaal niet op voorbereid – ik had pas de keuze gemaakt om met dans verder te gaan. De mallemolen in mijn hoofd kon nu weer overuren beginnen draaien.
Er werd een datum geprikt voor een mogelijke operatie, maar deze was onder voorbehoud. Ik kreeg nog een consult bij een andere heuparts voor een 2de opinie en afhankelijk daarvan kon ik dan mijn keuze maken…
Dat 2de consult in maart 2024 was allesbehalve een positieve ervaring. Ik ging huilend bij deze arts buiten… Wat was dat? Ik werd overmand door angst en zoveel twijfels. Ik mocht géén infiltraties meer krijgen… Ik wist even niet meer hoe het verder moest. De ene dag dacht ik: “Ik heb géén keus, laten we die operatie maar doen” en het andere moment dacht ik: “Nee, dat zie ik echt niet zitten”. Er was géén garantie dat mijn pijn en het probleem opgelost zou zijn met een artroscopie en ze konden me ook géén zekerheid geven of ze het labrum überhaupt nog konden hechten en daarnaast zou het sowieso maar een tijdelijke oplossing zijn – een heupprothese zou er vroeg of laat toch komen… De achtbaan in mijn hoofd maakte overuren. Ik zei de operatie toe, maar met zeer veel twijfels… Was dit wel de juiste keuze? Wat als de operatie niet succesvol was en ze mij opnieuw moesten opereren voor een prothese? Weken gingen voorbij en ik vond géén rust bij het idee van deze operatie.
Na bijkomende gesprekken met mensen uit mijn naaste omgeving, vriendenkring en artsen, draaide ik mentaal de knop om. Zonder infiltraties kon ik niet meer verder. Ik kreeg steeds meer last en pijn. Die tussenoperatie was niet alles oplossend en dus wist ik wat me te doen stond. Ik draaide de knop om en besloot dat de tijd gekomen was om die heupprothese – die me al jaren achtervolgde – te laten zetten. Een nieuwe heup daar zou ik voor gaan en eenmaal die knoop doorgehakt, vond ik rust! De woorden van mijn behandelende arts zinderden nog na… “Je was er mentaal niet klaar voor, maar nu wel. Daar moest ik op wachten, anders hadden we het al veel eerder gedaan.” En ja, ik was er eerder mentaal inderdaad niet klaar voor. Dat idee paste nog niet in mijn levensplaatje dat ik voor ogen had… Maar dankzij harde woorden, – die ik op dat moment verwenste – pijn en last die ik zonder infiltraties voelde, legde ik me dag na dag meer neer bij het idee dat er een prothese moest komen…
Wordt vervolgd …
Liefs, Greet X
