In de zomer van 2017 schreef ik een emotionele brief aan de man die op 10 mei 1998 mijn leven op zijn kop zette. Ik moest dit doen, voor mezelf. Ik moest verwoorden waar ik al die jaren mee was blijven zitten.
Tot op de dag van vandaag heb ik de moed niet gevonden om deze brief de wereld in te sturen in de hoop dat hij hem zou lezen, of zelfs om via een tussenpersoon hem te laten bezorgen, want die mogelijkheid is er. Ik durf het niet… Ik ben te bang en te onzeker om deze stap te zetten. Bang om met mijn schrijven ook zijn leven helemaal op zijn kop te zetten. Hij heeft, net als ik, na die bewuste datum ook terug een leven opgebouwd en ik wil de vrede in zijn leven niet verstoren. Ik wil niet dat hij door de hel gaat, waar ik ben doorgegaan. Ik wens het niemand toe, ook hem niet.
Tegelijkertijd ben ik bang van wat hij tegen mij zou zeggen, van het idee dat het hem misschien wel koud laat, want uiteindelijk heb ik mezelf ook een beeld gevormd van deze persoon. Ik wil niet opnieuw gekwetst worden. De wonden zijn misschien geheeld, maar de littekens zullen nooit, maar dan ook nooit verdwijnen.
Toch blijft het bij mij wringen en knagen. Al verschillende keren heb ik de brief geopend en herlezen. Ja, hij is hard in het begin, maar vergevingsgezind op het einde. Ik heb al aan vele mensen raad gevraagd… wat moet ik hiermee, wat zou ik doen? En de meningen zijn verdeeld van “Je bent te braaf. Hij mag weten wat je doorstaan hebt”, tot “Ik begrijp je. Je hebt gelijk”. Maar ik geraak er niet verder mee. Ik ben er nog altijd niet uit of ik überhaupt iets met deze brief ga doen. Misschien blijft hij wel voor altijd gewoon op mijn computer staan, misschien neem ik hem op in mijn boek. Ik ga ervan uit dat ik op een bepaald moment wel zal voelen wat ik hiermee moet doen.
Vanavond tijdens het schrijven aan mijn boek, kreeg ik zomaar uit het niets een ingeving. Het resultaat hiervan is dit bericht hier op mijn blog samen met het slotstuk uit mijn brief aan hem.
Het is met een zeer klein hartje en met tranen die ik moet verbijten dat ik dit hier schrijf en deel, maar diep van binnen weet ik dat iets moet doen om dat knagen te laten stoppen…
Liefs,
Greet x
“… Daarom wil ik je nu vertellen: ik heb vrede met wat er gebeurd is, ik heb vrede met hoe mijn leven nu verder moet en ik neem alle lasten er graag bij. Ik vergeef je fout. Ook jij hebt dit zo niet gewild, ook jij hebt geleefd zoals de verzekeringen jou dat opdroegen, ook jij was jong en onwetend. Maar ik moet je toch ook zeggen dat ik een beetje teleurgesteld ben. Ja, teleurgesteld omdat je nooit iets tegen mij gezegd hebt. Een kleine “sorry, dit heb ik zo nooit gewild”, “Hoe gaat het met je? Heb je veel pijn? …” Het stelt misschien niets voor, maar voor mij hadden die woorden veel betekend. En inderdaad het ziekenhuis en de rechtbank waren misschien niet de juiste plaatsen, maar het had ook op een andere manier gekund.
En ook al is het ondertussen 20 jaar geleden… Diep van binnen wacht ik eigenlijk nog altijd op die paar woorden… jij bent ook maar een mens…
Het ga je goed!
Greet”