“September 2011. De start van weer een nieuw schooljaar, een nieuw balletjaar, maar ook de start van een nieuwe uitdaging voor mij. Eentje waar ik enorm hard naar uitkijk… “
Het zijn de eerste woorden van dit hoofdstuk. Het hoofdstuk waarin ik jullie meeneem in mijn drukke leventje waar kansen op mijn pad komen en ik deze met beide handen durf aan te nemen. Nu de rechtszaak even in radiostilte is, krijg ik terug wat meer ademruimte. Ik geniet dan ook volop van de nieuwe uitdaging die ik aanging. Ik mag datgene doen wat ik graag doe en waar mijn hart ligt. Bovendien geeft het feit dat er iemand is die in mij gelooft en mij deze kans wil geven, een nog grotere energieboost. Even zelfs lukt het mij om mijn zorgen uit mijn rugzak te vergeten…
Komen dromen uit? Dat ga ik jullie nu niet verklappen. Om dat te weten te komen, zal je mijn boek moeten lezen. Nog even geduld… We zijn er bijna!
Om jullie toch al even in de stemming te brengen, een kort fragmentje uit het hoofdstuk…
“… En toch blijft het soms nog moeilijk om te geloven dat ik écht zo ver ben gekomen. Wat zo onwezenlijk, zo onrealistisch was voor iedereen rondom mij, geef ik toch steeds meer een beetje vorm en kleur. Ik heb er totaal geen idee van hoe ik het doe, maar wel dat elke stap vooruit me op de een of andere manier vleugels geeft en me helpt om het positieve te blijven zien. Het houdt me staande en maakt dat ik steeds ben door kunnen blijven gaan. Het laat me omhoog klimmen, wanneer ik toch weer eens diep gevallen ben. Op zulke momenten durf ik heel even echt fier op mezelf te zijn.
Ik geniet met volle teugen van het balletles geven. Ik vind het heerlijk om die kleine meisjes de basisbeginselen van ballet bij te brengen. Ze staan al met een opgetogen gezichtje te poppelen om de les binnen te mogen komen. Ze kennen nog perfect de oefeningen uit de vorige les en je ziet ze groeien elke les weer. Dat is waar we het voor doen! Ook mijn oudste dochtertje Julie heb ik in de balletles. Het doet deugd om haar in mijn voetsporen te zien treden. Keer op keer ben ik apetrots op haar. En ze doet dat zelfs heel goed zo bij mama in de les. Ik heb de mooie naam ‘juffrouw mama’ gekregen. Spontaan en een echte flapuit, zoals ze is, die Julie van mij. …”
Liefs en tot binnenkort!
Greet X
