Auteur: Greet

Herfst.  Rood, bruin en geel gekleurde bladeren dwarrelen geruisloos naar beneden.  Ze dansen zachtjes op de wind.  Ze volgen hun weg en laten zich vrolijk dragen naar waar dan ook hun bestemming mag zijn.
De bomen blijven achter, kaal en zonder glorie maar toch geven ze niet op.  Ze doorstaan de kilte, de gure wind en regen.  Ze weten dat het leven toch weer steeds tot hun komt.  Ze hebben vertrouwen in het wisselen van de seizoenen.  Wat komt, dat komt.  En juist omdat ze niet bang zijn, durven ze loslaten.  Vol vertrouwen laten ze die blaadjes los om een nieuwe weg te gaan.  Ze hebben leven gegeven en zijn weer klaar om helemaal opnieuw te beginnen.
Het is herfst in al haar geuren en kleuren, in al haar pracht.
Het overdenken van dit jaarlijks ritueel brengt me terug bij mijzelf.  Want ook ik als mens moet loslaten en toch stevig rechtop blijven staan vol vertrouwen in het feit dat alles wel goed komt.  Maar helaas lukt me dat niet altijd even goed. Lees verder “Blijven doorgaan…”

Na bijna twee jaar psychologische begeleiding, kruip ik steeds verder omhoog uit het diepe dal waarin ik terecht was gekomen.  De wekelijkse gesprekken met mijn therapeute brengen me nieuwe inzichten en laten me nieuwe stappen zetten, waardoor ik me steeds beter in mijn vel voel.   Na de zomer van 2000, waarvan ik voor het eerst met volle teugen kon genieten, start mijn laatste jaar aan de lerarenopleiding.  En tegelijkertijd neem ik de mooiste uitnodiging op mijn pad met twee handen aan.
– Copyright: Photo by Fotostudio Will De Kwant- Lees verder “Hoofdstuk 14: Klaar voor het leven”

Juni 2001, drie jaar na het traumatische ongeval en drie zware jaren, studeerde ik af aan de lerarenopleiding.  Wie had dat ooit durven denken dat me dit zou lukken na al de kwetsuren en al de pijn en het verdriet dat ik opgelopen had…  Ik in ieder geval niet.  Maar ik was apetrots op mezelf dat ik het zover had gebracht.  De proclamatie mochten we zelf opluisteren met muziek, gedichten, sketches, noem maar op….   Samen met mijn medestudenten zochten we leuke dingen bij elkaar en hadden we heel veel plezier bij het voorbereiden hiervan.   Het was lang geleden dat ik nog zo genoten had als in die periode. Lees verder “Tomorrow – Annie”

Sommige hoofdstukken schrijven zich makkelijker dan anderen.    Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden.  Toegekomen aan hoofdstuk 13, dat in het boek de titel ‘Pijnlijke confrontaties’ meekrijgt, bots ik tegen allerhande barrières op.  Het vlotte niet zo als de andere stukken, waar ik bladzijden na elkaar kon blijven schrijven.  Dat lukte me hier niet.  Ik heb dikwijls gezucht of ben zelfs van de computer gaan lopen.   Op sommige momenten frustreerde het me zelfs dat het naar mijn gevoel maar niet vooruitging.  Maar dat heeft alles te maken met de inhoud van dit hoofdstuk… Lees verder “Hoofdstuk 13: Pijnlijke confrontaties”

Aanvaarden en leren leven met het trauma dat ik meegemaakt heb,  de draad van het leven weer opnemen.  Het is geen sinecure.   Ik startte in september 1998 dan wel  aan de lerarenopleiding en ging zelfs op kot, toch heb ik moeite met de wereld rondom mij.  De wereld die is blijven doordraaien, terwijl de mijne stilstaat.   De wereld met haar maatschappij waarvan ik het gevoel heb dat ik er niet in thuis hoor, dat ik niet mag zijn, wie ik ben…  De wereld waarin ik terug mijn plekje moet vinden.  Ik leef immers nog veel op en in mezelf.  Ik neem eerder passief deel aan het leven daar buiten.  Ik doe wat ik moet doen en wat van me verwacht wordt.
Lees verder “Hoofdstuk 12: Op zoek naar mijn plekje in de maatschappij”