Het grootste gedeelte van mijn boek speelt zich af in het verleden, maar ik vertel het alsof ik het nu beleef. Ik vertel het vanuit mijn gevoel en mijn beleving. De pijn, de frustratie en het verdriet… ik voel ze ook nu weer doorheen mijn hele lijf gieren, misschien zelfs harder dan toen op het eigenste moment zelf.
Lees verder “Heden en verleden… soms zo dicht bij elkaar”
Hoofdstuk 10: De harde realiteit
We zijn half augustus 1998. Zowel in het revalidatiecentrum van Pellenberg als thuis bij mijn ouders wordt mijn terugkeer naar huis volop voorbereid. Terwijl de therapeuten de moeilijkheid en intensiteit van de oefeningen opdrijven, wordt er thuis een gewoon bed geïnstalleerd in het bureel van mijn vader en wel omdat ik dit absoluut wil. Ik ben best veeleisend geworden. Ook mijn zus draagt haar steentje bij en probeert me terug te integreren in de maatschappij. Ze neemt me, in de weekends, mee uit zodat ik onder de mensen kom. En hoe raar het ook mag klinken, Ik geniet er best van, maar op mijn eigen manier….
Een anekdote ! Lees verder “Hoofdstuk 10: De harde realiteit”
Een emotionele brief aan jou…
In de zomer van 2017 schreef ik een emotionele brief aan de man die op 10 mei 1998 mijn leven op zijn kop zette. Ik moest dit doen, voor mezelf. Ik moest verwoorden waar ik al die jaren mee was blijven zitten.
Tot op de dag van vandaag heb ik de moed niet gevonden om deze brief de wereld in te sturen in de hoop dat hij hem zou lezen, of zelfs om via een tussenpersoon hem te laten bezorgen, want die mogelijkheid is er. Lees verder “Een emotionele brief aan jou…”
Voor Celine…
Lieve Celine,
Dankjewel dat je in mij geloofde en samen met mij werkte aan mijn ‘onbereikbare’ droom in die zomer van 1998.
Dankjewel voor alles wat je voor mij gedaan hebt en vooral om mij te begeleiden met mijn eerste stappen na mijn zware ongeval.
Je bent één uit duizend !
Speciaal voor jou, een klein fragmentje uit mijn boek wat aan jou gericht is…
Lees verder “Voor Celine…”
Hoofdstuk 9: Stap voor stap,… voetje voor voetje
De zomer van 1998,… het was niet bepaald een zomer die een 18-jarige voor zichzelf in gedachten heeft. Jongeren van die leeftijd horen te genieten van hun jeugd, van hun zorgeloos leven. Stommiteiten uithalen waar ze later op terug kunnen kijken en zeggen ‘Weet je nog, toen die ene keer….’ Nee, voor mij zat er dit allemaal niet in. Mijn zomer was er eentje van een heel ander kaliber. Lees verder “Hoofdstuk 9: Stap voor stap,… voetje voor voetje”