Na een voormiddagje balletles geven, terug in de pen gekropen. Figuurlijk dan, want het schrijven van mijn boek gebeurt allemaal op computer 
🙂
Terwijl ik aan het schrijven ben, krijg ik gezelschap van Zohra, een van mijn poezen. Ze nestelt zich dicht bij mij, net alsof ze voelt dat ik aan een moeilijk en emotioneel stuk ben gekomen in het boek. Jullie mogen gerust weten dat
wanneer ik aan mijn boek aan het schrijven ben, er wel eens traantje vloeit, maar er ook glimlachjes om mijn mond verschijnen. Sommige stukken zijn heel intens omdat ik me helemaal terug plaats in de situatie toen en dan voel ik ook echt mijn onmacht en verdriet van toen terug. Het boek is dan ook helemaal geschreven vanuit mijn emotie en beleving toen. Beetje bij beetje geraken we er wel!
Ik laat jullie alvast een stukje lezen van het hoofdstuk waar ik vandaag aan geschreven heb…
“..Een aantal familieleden zitten al in de kapel te wachten als ik met mijn bed naar binnen gereden word. Ik voel hoe al de blikken op mij gericht zijn. Het is erg emotioneel om al deze mensen te zien. Hun blikken op mij te voelen, het verdriet in hun ogen en hun onmacht te zien en voelen. Ik weet me even geen blijf meer met mezelf, alles overvalt me… en dan… dan kan ik niet meer… emotioneel zak ik volledig in elkaar. Een intens verdriet maakt zich over mij meester. Ik kan niet anders dan mijn tranen de vrije loop te laten gaan! Ik snik en huil als een klein meisje dat alleen achter gelaten is…”
Veel liefs, Greet
