Lieve klasgenoten & vrienden van toen,
Op maandagmorgen 11 mei 1998 kregen jullie het zware nieuws te horen van mijn ongeluk. Alles wat ook voor jullie als een “ver-van-ons-bed-show” leek, kwam plots heel erg dichtbij. Gelukkig hadden jullie geweldige leerkrachten, die jullie hielpen om alles een plaats te geven en die jullie de kans boden, tijdens hun les, om mij regelmatig een briefje te schrijven… Deze brieven…
Ik heb ze allemaal bewaard!
Vorig jaar, bij het beginnen schrijven van mijn boek, heb ik jullie allereerste brieven herlezen. De brieven waarin jullie vertelden dat jullie het tragische nieuws vernomen hadden. Vandaag, in een volgende fase in mijn boek, las ik jullie vervolgbrieven…
Slik… het doet me wat! Nu jaren later besef ik pas wat een schok het voor jullie is geweest en hoe ontzettend volwassen jullie gereageerd hebben op de situatie. Wanneer ik jullie brieven herlees, lees ik geen brieven van onbezonnen 18-jarige studenten, maar brieven vol diepgang, vol emoties en meeleven. Bij sommige brieven moet ik zelfs een traantje wegpinken: zo mooi, zo intens en zo gemeend… en eigenlijk beseffen jullie maar half zo goed, hoe hard jullie brieven mij toen geholpen hebben. Voor jullie leek het misschien allemaal niets, maar voor mij waren jullie brieven van grote waarde!! Ze hebben bijgedragen aan mijn grote vechtlust om er door te geraken!
En dan onze proclamatie… Jullie hebben samen met de school alles in zijn werk gesteld om mij te kunnen ontvangen in mijn rolstoel. Overal hadden jullie aan gedacht! Niets was jullie te veel geweest! Ik was blij dat ik er bij kon zijn, en jullie ook. Voor velen onder jullie was dit ook de laatste keer dat we mekaar gezien hebben… Een heel aantal onder jullie weet waarschijnlijk zelfs niet hoe het daarna met mij gegaan is. .. en ik heb nooit de kans gekregen om jullie nog te bedanken!
Daarom, lieve klasgenoten en vrienden van toen…
Dankjewel, dankjewel, voor al jullie troostende, bemoedigende woorden, dankjewel om in mij te blijven geloven, dankjewel om mij zo goed op te vangen, dankjewel om al die kleine gebaren…
Een van jullie wil ik toch nog extra bedanken! Lieve Wendy, bedankt voor je luisterend oor en je engelengeduld! Bedankt om de klas steeds op de hoogte te houden van hoe mijn toestand evolueerde… Je was een grote steun!
Ook de school en hun leerkrachten van toen, draag ik een warm hart toe! Ook zij hebben alles in het mogelijke gesteld om de klasgenoten op te vangen en ook mij van op afstand te steunen! Bedankt, lieve mensen! Bedankt voor alle mogelijkheden die jullie boden!
Ik hoop dat mijn boodschap vele oud-klasgenoten, oud-leerkrachten, vrienden mag bereiken!! Altijd vrij om te delen 🙂 !
Liefs,
Greet x
Het verhaal raakt me wel, ik moet toen les gegeven hebben in Maaseik. Ik gaf toen en nog steeds wiskunde op het 3de jaar. Samen met Koen Baerts organiseerde ik de crea. IK weet niet of er dat jaar al een versie van de crea was en of je toen mee deed. Ik ga zeker je boek lezen. Veel sterkte in alles wat je doet, blijf steeds in je dromen geloven!!
Mvg
PAula
Dag Paula,
Dankjewel voor je reactie.
In 1998 zat ik in mijn laatste jaar van het middelbaar onderwijs. Mijnheer Sybers was dat jaar mijn klastitularis. Crea was er in die tijd nog niet, of toch niet dat ik me nog kan herinneren. Ik ben de school enorm dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben. Het heeft een zeer grote waarde voor mij, want het was een enorme steun in die moeilijke tijd !