Jogging aan, haren lekker warrig omhoog gestoken, warme sjaal over de schouders, wierookstokje aan, zacht achtergrondmuziekje op en ik heb de ideale situatie om verder te schrijven aan mijn boek. Niemand die me komt storen en een moment waarop ik lekker mezelf kan zijn. Voor mij is dat heel belangrijk, want bij moeilijke stukken uit mijn verhaal komen al die emoties van boosheid, ongeloof, teleurstelling, verdriet en pijn terug boven… en net op die momenten krijg ik de mooiste stukken geschreven. Het komt spontaan zonder dat ik hierover moet nadenken… Het zijn moeilijke, maar inspirerende momenten.
Vandaag heb ik me toegelegd op het hoofdstuk “Naar huis” waarin ik voorbereid word om thuis verder te revalideren nu mijn gezondheidstoestand stabiel is. Ook mijn thuiskomst en de eerste weken thuis die emotioneel plots heel zwaar begonnen te wegen voor mij komen aan bod. Hieronder een klein fragmentje uit dit hoofdstuk….
“…Niet alleen in het ziekenhuis wordt mijn thuiskomst voorbereid. Ook mijn familie is druk in de weer om te zorgen dat ik thuis in de beste omstandigheden verder kan herstellen ook al betekent dat dat het huis van mijn ouders op zijn kop gezet moet worden. In huis moet er plaats gemaakt worden want er moet immers een ziekenhuisbed komen. Het lijkt allemaal mooi, naar huis mogen gaan om daar verder te herstellen, maar ik ben en blijf een immobiel wezen wat overal mee geholpen zal moeten worden. In het ziekenhuis is er verplegend personeel om dit te doen. Thuis zullen mijn ouders deze zware taak op zich krijgen, dag en nacht, terwijl voor iedereen rondom ons het leven gewoon verder loopt… Doe het maar….”
Veel liefs,
Greet X
Tekening naar de hand van Huup Lipkens.
hihi … ik heb daar ‘n deeltje van meegemaakt, van jouw thuiskomst!
(knappe tekening ook) 😀