Hoofdstuk 6: Frustratie, verdriet en onmacht

Na eventjes de pen neer te moeten leggen omdat mijn pad gekruist werd door een prachtig huis dat ik niet kon laten schieten en mijn leven dus even helemaal in het teken van het hier en nu stond, een eigen stekje, en een gelukkig leven dat ik weer probeer op te bouwen, heb ik terug de draad van het schrijven kunnen opnemen.    We hebben hierdoor inderdaad wat vertraging opgelopen, maar wat zijn een paar maanden in een mensenleven?  Ik besef in ieder geval dat dat niet veel voorstelt… al dacht ik daar 20 jaar geleden helemaal anders over…  Toen leken 2 maanden voor mij een eeuwigheid…  Gelukkig loopt het schrijven vlot.  Met gemak deden we er een dikke 20 bladzijden bij.  De woorden en de daarbij horende emoties van toen komen vanzelf…  Ze maken dat ik des te beter kan weergeven hoe ik me toen voelde.  Soms is het voor mezelf ook wel even schrikken…  Toen ik daarstraks mijn eerste dagboekfragment overtypte in mijn boek moest ik zelf even slikken…. “Wow… ik heb echt diep gezeten”, bedacht ik me toen…  Ik ben er van overtuigd dat mensen uit mijn naaste omgeving geen idee hadden van welke zwarte ideeën er soms in mijn hoofd ronddwaalden…  maar goed ook.   Nu kom ik er wel mee naar buiten, want anders zou het geen eerlijk beeld weergeven van hoe ik die moeilijke periode van mijn leven beleefd heb.  Het is absoluut niet altijd rozengeur geweest, al liet ik dat misschien niet zo blijken…

Een klein tipje van de sluier…

“… Ik ben 18 jaar, weet je wel ?!?  En nu lijk ik wel een baby!  Tegelijkertijd zie ik anderen in huis dingen doen, die ik zelf zou willen doen… maar ik kan het niet.  Ik lig vastgekluisterd aan mijn bed.  Verdomde benen, waarom willen jullie in godsnaam niet meewerken?  Ik verwens ze, die benen van mij…  Augustus voordat die ijzeren pinnen van mijn bekken af mogen.  Augustus?!?  En pas daarna kan ik beginnen met terug leren lopen…  we zijn nu begin juni…  Augustus is nog zo lang !!  Iedereen probeert me natuurlijk te sussen: “Dat gaat snel daar zijn, maak je maar geen zorgen.”  Maar zij begrijpen niet wat ik doormaak.  Zij begrijpen niet wat ik voel.  Ik wil kunnen lopen.  Zij kunnen doen wat ze willen.  Zij zijn vrij, vrij om te gaan en staan waar ze willen om te doen waar ze zin in hebben.  Ik… ik ben geketend…”

Veel liefs,
Greet X