Vandaag…
20 jaar geleden,
kwam het noodlot te dichtbij…
Zwevend tussen leven en dood, getekend voor het leven afscheid moeten nemen… zoveel pijn en verdriet…, zoveel littekens die eigenlijk niemand ziet.
20 jaren lang…
Gevochten voor het leven, een moedige strijd gestreden, gewonnen, maar ook verloren, accepteren en een weg zoekend nog steeds getekend voor het leven… Littekens zichtbaar, maar ook weer niet.
Nu 20 jaren later,…
Sta ik hier nog steeds
misschien sterker als te voren, maar misschien ook niet, maar met heel veel hulp van hierboven bracht ik het tot waar ik nu sta… Mama – juffrouw – balletjuf en nu zelfs directeur… Dat is wat je ziet, maar helaas… Littekens verdwijnen niet…
Er is nog steeds de frustratie, een lichaam dat soms niet wil, de angst om wat nog komen gaat… Ookal kijk je door een roze bril…
Maar vooral is er mijn maatje, en ookal voel ik hem dichtbij mij… Het gemis wordt echt niet minder… Was je nog maar even bij mij…
Toch ben ik dankbaar voor het leven, waaraan ik me vastklampte 20 jaar geleden!
Greet X