Als jong meisje las ik de boeken “Anna” –“Anna ballerina” en “Bravo Anna”.
Ze vertellen het verhaal over de jonge ballerina Anna die bij een ongeluk verlamd raakte, maar met de hulp van haar vriend Rainer er weer bovenop komt en een schitterende carrière als danseres tegemoet gaat. Het verhaal fascineerde mij enorm. Hoe knap was dat wel niet van haar? Ze werd een fantastische danseres en wat graag wilde ik een even goede ballerina worden als haar. Ik keek best wel naar haar op.
Op het moment dat ik als meisje van 18 met dezelfde feiten geconfronteerd word, stort in eerste instantie mijn wereld in. Mijn dromen, mijn wereld alles aan diggelen. Wanneer ik stilaan aan de betere hand ben en volop aan mijn revalidatie begin, moet ik terugdenken aan het verhaal van Anna. Aan hoe ze gevochten en geknokt heeft, hoe ze haar dromen achterna gejaagd heeft en er toch nog in slaagde om ze in realiteit om te zetten. Het doet mij beseffen dat niets onmogelijk is zolang je maar blijft geloven en je dromen achterna gaat. Anna is mijn voorbeeld. Ooit zal ook ik terug dansen. Een prima ballerina zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar toch zal ik ooit terug schitteren op het podium.
Ondertussen ongeveer 21 jaar later is mijn boek bijna klaar. Ook ik wil een inspiratiebron kunnen zijn voor anderen door mijn verhaal te delen.
In de aanloop naar mijn boek, moest ik voor mezelf een doel voorop stellen dat ik met dit boek wilde bereiken. Het volgende schreef ik voor mezelf neer:
“Delen – Inspireren – Moed geven.
Door mijn verhaal over mijn revalidatie, verwerking van verlies en mijn gevecht naar gerechtigheid te delen, wil ik andere mensen inspireren om er voor elkaar te zijn, hoe weinig je misschien ook maar kan doen. Lotgenoten wil ik moed geven, en laten inzien dat in deze traumatische ervaringen ook heel veel positieve dingen kunnen zitten als je ze wil zien.”
Deze intentie is nog niet veranderd. Door jullie binnen te laten kijken in mijn diepste gevoelens, die ik in die tijd niet kon en wou delen met mijn omgeving, zullen jullie merken dat een trauma verwerken erg belangrijk is. Dat je diep mag zitten, het leven waardeloos mag vinden, maar dat je toch weer die kracht kan vinden om uit dat diepe dal te kruipen.
In de aanloop naar mijn boek, moest ik voor mezelf een doel voorop stellen dat ik met dit boek wilde bereiken. Het volgende schreef ik voor mezelf neer:
“Delen – Inspireren – Moed geven.
Door mijn verhaal over mijn revalidatie, verwerking van verlies en mijn gevecht naar gerechtigheid te delen, wil ik andere mensen inspireren om er voor elkaar te zijn, hoe weinig je misschien ook maar kan doen. Lotgenoten wil ik moed geven, en laten inzien dat in deze traumatische ervaringen ook heel veel positieve dingen kunnen zitten als je ze wil zien.”
Deze intentie is nog niet veranderd. Door jullie binnen te laten kijken in mijn diepste gevoelens, die ik in die tijd niet kon en wou delen met mijn omgeving, zullen jullie merken dat een trauma verwerken erg belangrijk is. Dat je diep mag zitten, het leven waardeloos mag vinden, maar dat je toch weer die kracht kan vinden om uit dat diepe dal te kruipen.
Vandaag zonder ik me opnieuw even af, om de laatste stukken van mijn boek af te werken, om mijn verhaal te vertellen… het dal waar ik doorgekropen ben en de weg naar mijn top met de intentie om al is het maar één iemand dat sprankeltje hoop te geven, dat duwtje in de rug, de zin om weer door te gaan!
Tot gauw!
Liefs, Greet X
Liefs, Greet X