Herfst. Rood, bruin en geel gekleurde bladeren dwarrelen geruisloos naar beneden. Ze dansen zachtjes op de wind. Ze volgen hun weg en laten zich vrolijk dragen naar waar dan ook hun bestemming mag zijn.
De bomen blijven achter, kaal en zonder glorie maar toch geven ze niet op. Ze doorstaan de kilte, de gure wind en regen. Ze weten dat het leven toch weer steeds tot hun komt. Ze hebben vertrouwen in het wisselen van de seizoenen. Wat komt, dat komt. En juist omdat ze niet bang zijn, durven ze loslaten. Vol vertrouwen laten ze die blaadjes los om een nieuwe weg te gaan. Ze hebben leven gegeven en zijn weer klaar om helemaal opnieuw te beginnen.
Het is herfst in al haar geuren en kleuren, in al haar pracht.
Het overdenken van dit jaarlijks ritueel brengt me terug bij mijzelf. Want ook ik als mens moet loslaten en toch stevig rechtop blijven staan vol vertrouwen in het feit dat alles wel goed komt. Maar helaas lukt me dat niet altijd even goed.
Na vier jaar werken, dingen herbeleven, op zoek gaan naar antwoorden, emoties toelaten en vooral het gebeurde echt verwerken, is mijn boek bijna af. Bijna, dat lees je goed. Dat wil dus zeggen toch nog niet helemaal.
Ik heb al 410 bladzijden geschreven, herlezen, gekeurd, goed bevonden of herwerkt, steeds met mijn eeuwige vriend die over mijn schouder meekijkt en me op zijn manier de bevestiging geeft die ik dan net nodig heb. Ik heb tranen gelaten van verdriet maar ook van geluk. Door het schrijven zijn dingen pas echt tot me doorgedrongen… Van hoe ver ik effectief wel ben teruggekomen, welke mooie en warme betekenissen onbewust schuil gingen achter gebeurtenissen en hoe hard ik na 21 jaar mijn maatje nog altijd mis…
Toch moet ik nog een aantal bladzijden op papier zetten met voor mij belangrijke gebeurtenissen in het afleggen van mijn weg naar gerechtigheid en mijn droom om als ballerina op het podium te staan. Maar 10 jaren vechten, leven, winnen en verliezen in beeld brengen, blijkt me moeilijker af te gaan als ik verwacht had. Moeilijker dan schrijven dat ik eigenlijk toch liever niet wilde leven en genoeg had van al het leed en de pijn. Dat ik liever bij mijn maatje wilde zijn. Het zijn de allerlaatste bladzijden die er moeten komen en dan is mijn verhaal af…
Mijn leven echter is druk en ik ben een plichtbewust persoon. Er is mijn werk waar ik me 100% wil geven (en als het kan zelfs nog iets meer), de balletlessen die ik vol passie wil overbrengen en ook nog mijn prachtige dochters voor wie ik er ook wil zijn en zoveel mogelijk tijd mee wil doorbrengen als ze bij mij zijn. De tijd om dan nog mijn eigen ding te doen is eerder beperkt geworden. En om terug te gaan in de tijd en mijn verhaal te kunnen laten vloeien door mijn vingers, moet ik me langere tijd kunnen focussen op al die gebeurtenissen.
Ik wil mijn boek afwerken, eindelijk mijn verhaal met jullie kunnen delen. Ook mijn dochters kijken vol verwachting uit naar het boek van hun mama. En elke keer als ik mijn vooropgesteld doel niet haal, zakt me de moed in de schoenen. “Gaat het me ooit wel lukken?”, spookt er dan door mijn hoofd. Echter opgeven, laat het proces niet sneller vooruitgaan en druk op mezelf leggen werkt averechts.
Ik ben er bijna,… maar nog niet helemaal
Ik vraag jullie nog eventjes geduld om die laatste essentiële dingen op de juiste manier neer te pennen.
Tot gauw!
Liefs, Greet