Hoofdstuk 15 is een hoofdstuk dat een beeld moet vormen over een periode van iets meer dan 10 jaar. De rechtszaak rond het ongeval is op dat moment nog steeds lopende en ik probeer stap voor stap terug een actief leven op te bouwen. Ballet komt beetje bij beetje terug in mijn leven, zij het wel met veel vallen en opstaan, en heel vaak lijkt het geluk echt weer aan mijn zijde te zijn. Tegelijkertijd boks ik op tegen verzekeringen en gerecht, wat me enorm frustreert. De gesprekken met de advocaat, de schriftelijke conclusies van de tegenpartij, de zittingen in de rechtbank,… Ze maken me boos en doen me pijn. Emotie is op die plekken heel ver te zoeken en hoewel je weet dat zij zakelijk moeten blijven, maken ze meer kapot dan ze echt beseffen. In diezelfde periode schenk ik ook het leven aan twee prachtige dochters, die mijn kijk op het leven toch ook weer veranderen.
10 Jaren met hoogtes en laagtes dus…
Het was een van de moeilijkste stukken om te schrijven. Ik wilde immers dat het een verhaal bleef en dus moesten de verschillende belangrijke elementen aan elkaar gebreid worden. Ik heb dit stuk verschillende keren herlezen, gewist en opnieuw begonnen. Ik heb gezucht, gepuft en gezweet op dit stuk, uren naar het scherm van mijn laptop liggen staren dat er geen woorden kwamen en dat ik zelfs dacht…. “Pfff, dit lukt me nooit!”
Maar vandaag mag ik eindelijk zeggen dat dit hoofdstuk af is!
Ook nu koos ik uit dit lange hoofdstuk een fragment voor jullie uit dat een beetje weergeeft met welke zaken ik geconfronteerd werd en worstelde.
Het fragment dat ik uitgekozen heb, speelt zich af in mei 2002. Ik zit samen met mijn vader in de wachtkamer van de gerechtsdokter voor onderzoeken. We zitten daar echter niet alleen. Ook de verzekeringsartsen die het onderzoek mee zullen volgen, zitten er te wachten tot we binnen mogen. Met één van hen heb ik helaas geen goede ervaring. Mijn maag draait bij het zien van deze man en in gedachten ga ik terug naar dat voor mij, vreselijke moment…
“… Het zien van deze arts doet opnieuw de vreselijke ervaring die ik met hem had bovendrijven. Vernederd heeft hij mij en nog niet een klein beetje. Ik voel de tranen alweer opkomen als ik eraan denk. “Mejuffrouw Reekmans?”, klonk toen zijn stem. Ik moest op vooronderzoek gaan bij hem gezien het feit dat hij op dát moment was aangesteld om mijn belangen te verdedigen. “Kom maar binnen, kleed u maar uit en leg u maar op de onderzoekstafel.” Ik zie me daar nog staan in mijn ondergoed, kwetsbaar en onzeker. Van het moment dat ik me op zijn tafel had gelegd, haalde hij de lintmeter boven, stapte op mij af en begon de lengte en breedte van mijn littekens te meten. “Rechts 6 cm op 1cm, dan nog dwars een litteken van 21cm,…” Hetgeen hij deed choqueerde me en ik probeerde me sterk te houden, maar verdomme wat deed dat psychisch onnoemelijk veel pijn. Ik werd daar beoordeeld op mijn littekens. Naar al de rest vroeg hij niet. Ik mocht me terug aankleden en beschikken. Het enige wat voor die arts telde was de grootte van mijn littekens. De rest interesseerde hem niet. …”
Liefs, Greet X