Nog één hoofdstuk te gaan…

Vier jaar geleden begon ik met het schrijven van mijn boek.  Al vrij snel na het ongeval kreeg dat idee een plaats in mijn hoofd, maar de omstandigheden waren er nooit naar om te beginnen.  Na mijn scheiding en het stopzetten van mijn rechtszaak begon ik aan een nieuwe droom.  Mijn verhaal delen met de wereld in de hoop zo iemand toch dat sprankeltje hoop terug te geven en anderen aan te moedigen om een vriend in nood zelfs maar een klein gebaar aan te reiken.  Ik had echter op geen enkel moment verwacht dat het zo een kanjer van een boek zou worden.  Ik gokte op een 250 bladzijden.  Dat vond ik al heel wat!  Tijdens mijn schrijfproces maakte ik alles emotioneel terug opnieuw door.  En terwijl ik schreef, kwamen er steeds meer dingen terug die toch ook weer van belang waren om in mijn boek op te nemen.  Er kwamen hoofdstukken bij en ik bleef maar schrijven op de momenten dat ik de rust en tijd vond om dit te doen.   En op het moment dat ik dacht: “Ja, nu kunnen we het verhaal afronden”, kwam er toch weer iets nieuws naar boven of vond ik een hoofdstuk toch te lang en splitste ik het op in 2 hoofdstukken.

Vandaag vier jaar verder telt mijn boek al 483 bladzijden.  Bijna het dubbel van wat ik voor ogen had toen ik begon met schrijven.  En toch ben ik er nog niet…
Het allerlaatste hoofdstuk staat nog open in mijn script.  Op de titel en enkele, in het rood getypte, staakwoorden na.  Het hoofdstuk over mijn droom en of ik deze al dan niet kon realiseren, en op welke manier er na 17 lange jaren dan toch ook een einde kwam aan de rechtszaak.  De woorden moeten nu enkel nog op papier komen.  Ik hoop de komende dagen, tussen alle coronazorgen op schools vlak door, tijd en stilte te vinden om  dit laatste hoofdstuk uit mijn vingers te laten vloeien.   Met een duwtje in de rug van mijn beschermengel hierboven moet het lukken om binnen een aantal maanden mijn eigen boek in handen te hebben, maar vooral dit ook aan jullie te kunnen voorstellen!
Ik kijk er alvast naar uit!

In even blijde verwachting als jullie 😉
Liefs, Greet X

4 antwoorden op “Nog één hoofdstuk te gaan…”

  1. Dag Greet, hoe lang geleden …
    (Je boek nog niet gelezen – weet er over dankzij artikel HBVL)
    Blij dat je het nog steeds vol strijd, overtuiging en vurig blijft aanpakken.
    … “en anderen aan te moedigen om een vriend in nood zelfs maar een klein gebaar aan te reiken …”
    Mijn vader leerde me: “als vriend ben je meer nodig in tijd van een begrafenis dan van een trouw”.
    Ik kijk uit naar deze kanjer van een sterk vrouw!

    Rik Steegmans, je leraar Bewegingsopvoeding van de normaalschool. Wat een straf voor zo’n gekwetst meisje … je ging het zeker niet uit de weg. Ik herinner nog de individuele gesprekken.

    Ik bestel het boek, haal af in Bree.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.