Hoofdstuk 17: Het einde van een lange, gerechtelijke strijd

Niet het laatste hoofdstuk van mijn boek, er volgen er immers nog twee na, maar wel het laatste hoofdstuk dat ik nog moest afwerken in mijn script.  Eentje van heel veel wikken en wegen, juiste woorden zoeken en toch hoffelijk blijven.

Al heb ik de draad van het leven dan wel terug opgenomen, kwamen er nieuwe uitdagingen op mijn pad en leef ik een druk en bezig leventje, er hangt nog altijd een donkere wolk boven mijn hoofd.  Die van een gerechtelijke strijd waar maar geen einde aan lijkt te komen.  Elke keer dat ik besluiten of argumentering van de tegenpartij lees, ben ik van mijn melk.  En eigenlijk is dat nog zacht uitgedrukt.   Het bijwonen van de zittingen in de rechtbank trekt ook opnieuw weer wonden open.  Telkens weer opnieuw moeten bewijzen waar je recht op hebt, en dat je het waard bent…  Het doet pijn dat het allemaal op zo een harde manier gespeeld moet worden.

Uiteindelijk komt er dan toch een einde aan de hele rechtszaak .  Géén confrontaties meer, niet meer naar de rechtbank en niet meer alles moeten bewijzen en rechtvaardigen.  Eindelijk mag ik deze bladzijde na een donkere periode omslaan om mijn boek terug te vullen met nieuwe, hopelijk positieve avonturen!

In dit hoofdstuk beleef je de laatste jaren van gerechtelijke strijd door mijn ogen, door mijn beleving.  De beleving van een gekwetste, jonge vrouw die strijdlustig is, maar tegelijkertijd moe gevochten…  Hoe er einde komt aan deze juridische strijd, zal je hier allemaal kunnen lezen.  Hieronder kan je alvast een kort fragment uit het hoofdstuk lezen…

“…En hoe meer ik lees, hoe kwader, gefrustreerder en gekwetst ik mij voel.  Mijn handen zijn stevige vuisten en in mijn ooghoeken liggen de tranen klaar om over wangen naar beneden te glijden…  Dit is te gek voor woorden.  Onnozelaars, smeerlappen, rotzakken… gooi ik eruit.  Geen ernstige en duurzame relatie?!  Hoe durven jullie dat in hemelsgodsnaam te beweren?!  Ik zou ze de huid vol willen schelden.  Sven was mijn maatje, mijn soulmate, mijn grote liefde, mijn alles…  en die klootzakken gaan hier en nu maar eens even beweren dat het niet kon gaan om een duurzame en ernstige relatie?  Wtf?!  Ik was maar 18 jaar op het moment van zijn overlijden.  Een student van het middelbaar onderwijs.  Op die leeftijd kan men niet spreken van enige duurzame relatie.  Hoe belachelijk is dat.  Alsof je leeftijd bepaalt of je een serieuze relatie hebt?  Laat me niet lachen.  Ze weten niet waar ze het over hebben.  We waren misschien jong, maar mentaal stonden we beiden een stuk verder in het leven dan menig andere jongere van onze leeftijd.  De band die wij met elkaar hadden en over de dood heen hebben, is met geen woorden te beschrijven.  Maar die band stond niet vermeld op zijn doodsbrief.  Mijn naam staat er wel op, maar niet de band die ik met hem had.  Niet ‘vriendin van’, niet ‘verloofde van’… dus ja, wat was ik dan eigenlijk wel?  Niemand.  Niks.  Nada.  Noppes.  Zomaar een meisje wiens naam ze besloten op de doodsbrief te plaatsen.  Komaan zeg… Alsof zijn ouders daar op dat moment mee bezig waren!? …”

Liefs,
Greet X