Toen ik vijf jaar geleden aan mijn boek begon te schrijven, wist ik onmiddellijk dat er ook een aantal foto’s in mijn boek moesten komen. Alleen… waar moest ik die gaan halen? Foto’s van Sven en mij, dat was geen probleem. Foto’s van mezelf echter dat was een ander paar mouwen.
In de tijd na het ongeval heb ik immers elk fototoestel heel bewust geweerd. Ik wilde absoluut niet op foto. Ik wilde geen vastgelegde beelden van mezelf in dat ziekenhuisbed, mezelf in de rolstoel, mezelf omringd door heel dat ijzerwerk. Het beeld van mezelf stond op mijn netvlies gegriefd. Ik had geen foto’s nodig om me dat te herinneren. Het beeld zou er altijd blijven… Een beeld op papier, dat was veel te confronterend voor me. Dat kon ik niet aan… En zodoende maakte ik iedereen rondom me duidelijk dat ik niet gefotografeerd wilde worden. En die wens werd gerespecteerd. Bijgevolg zijn er ook geen foto’s die eventueel bruikbaar waren om in mijn boek te plaatsen. De gevolgen van mijn keuze toen. En toch, heb ik er geen spijt van dat ik toen gekozen heb voor géén foto’s. Het is goed zoals het is. Ik leef hier en nu, niet meer toen. Soms denk ik wel eens… als ik nu foto’s had gehad, had ik ze met mijn dochters kunnen delen en erover praten. Maar uiteindelijk hebben we dat niet nodig. We praten er zo over en ze willen beiden mijn boek ook lezen. En dat verhaal zegt uiteindelijk zoveel meer dan een enkele foto.
Toch werd ik ongeveer een maand geleden opnieuw geconfronteerd met het feit dat er geen foto’s zijn van de periode na het ongeval. Voor een interview voor de rubriek “Tussen de mensen” van Dag Allemaal werd me ook naar enkele foto’s van vroeger gevraagd. Weerom een moeilijkheid. Foto’s van Greet als kleuter en als tiener, foto’s van Greet als ballerina in de tijd voor het ongeval – al moest ik toch even zoeken waar ik die weer gelegd mocht hebben – en natuurlijk samen met mijn grote liefde Sven. Allemaal geen enkel probleem. Maar foto’s van na het ongeval? Nee… helaas niet.
Of toch? Een zoektocht op zolder deed me nog een pakje oude foto’s vinden, van mijn reis naar Ibiza enkele maanden na het ongeval. Als je de context van de foto niet zou kennen, zou je slechts een jong meisje zien staan dat geniet van de blakende zon. Ze is alleen graatmager… Zo mager, dat het niet meer gezond kan zijn. Achter de foto’ zit echter een heel verhaal verborgen…
In een eerste album “Ik was 18 … in beeld” deel ik enkele van die foto’s uit de oude doos. Enkele foto’s van mij als ballerina, zangeres, en van mij en mijn grote liefde. Maar ook 2 foto’s van het bewuste reisje Ibiza.
Alle rechten op deze foto’s zijn voorbehouden aan mezelf.
Bekijk de foto’s hier: https://greetreekmans.be/ik-was-18-in-beeld/
Wordt vervolgd…
Liefs, Greet X
P.S.: Benieuwd naar nog meer? Schrijf je in op onze nieuwsbrief en wordt als eerste op de hoogte gebracht van nieuwe berichten.