Ken je dat gevoel? Naar de buitenwereld toe je sterk houden, maar binnenin doodgaan van verdriet en pijn? Een masker opzetten opdat maar niemand je diepste gevoelens ziet? Voor mij was dat lange tijd een manier van leven. Langs buiten zag ik er een moedige en sterke jonge vrouw uit, die probeerde te leven met het trauma dat ze meemaakte. Maar binnenin bloedde & huilde mijn hart en worstelde ik met het leven.
Lees verder “Hoofdstuk 11: Sterk vanbuiten…, klein vanbinnen”
Een boek als inspiratiebron voor anderen…
Als jong meisje las ik de boeken “Anna” –“Anna ballerina” en “Bravo Anna”.
Ze vertellen het verhaal over de jonge ballerina Anna die bij een ongeluk verlamd raakte, maar met de hulp van haar vriend Rainer er weer bovenop komt en een schitterende carrière als danseres tegemoet gaat. Het verhaal fascineerde mij enorm. Hoe knap was dat wel niet van haar? Ze werd een fantastische danseres en wat graag wilde ik een even goede ballerina worden als haar. Ik keek best wel naar haar op.
Dans… mijn passie
Mijn grootste passie in mijn leven is dans. Als 11-jarig meisje begon ik, eigenlijk al op late leeftijd, aan een balletopleiding. Gedreven en met een duidelijk doel voor ogen trainde ik verschillende uren per week. Ik had toen nooit verwacht dat dit vuur dat in me brandde zoveel betekenis zou krijgen. Ik had er geen benul van dat het zelfs mijn redding zou zijn in een heel moeilijke tijd !
Lees verder “Dans… mijn passie”
Heden en verleden… soms zo dicht bij elkaar
Het grootste gedeelte van mijn boek speelt zich af in het verleden, maar ik vertel het alsof ik het nu beleef. Ik vertel het vanuit mijn gevoel en mijn beleving. De pijn, de frustratie en het verdriet… ik voel ze ook nu weer doorheen mijn hele lijf gieren, misschien zelfs harder dan toen op het eigenste moment zelf.
Lees verder “Heden en verleden… soms zo dicht bij elkaar”
Hoofdstuk 10: De harde realiteit
We zijn half augustus 1998. Zowel in het revalidatiecentrum van Pellenberg als thuis bij mijn ouders wordt mijn terugkeer naar huis volop voorbereid. Terwijl de therapeuten de moeilijkheid en intensiteit van de oefeningen opdrijven, wordt er thuis een gewoon bed geïnstalleerd in het bureel van mijn vader en wel omdat ik dit absoluut wil. Ik ben best veeleisend geworden. Ook mijn zus draagt haar steentje bij en probeert me terug te integreren in de maatschappij. Ze neemt me, in de weekends, mee uit zodat ik onder de mensen kom. En hoe raar het ook mag klinken, Ik geniet er best van, maar op mijn eigen manier….
Een anekdote ! Lees verder “Hoofdstuk 10: De harde realiteit”