Mag ik me even voorstellen?

Vier jaar geleden begon ik met het schrijven van mijn boek.  Al vrij snel na het ongeval kreeg dat idee een plaats in mijn hoofd, maar de omstandigheden waren er nooit naar om te beginnen.  Na mijn scheiding en het stopzetten van mijn rechtszaak begon ik aan een nieuwe droom.  Mijn verhaal delen met de wereld in de hoop zo iemand toch dat sprankeltje hoop terug te geven en anderen aan te moedigen om een vriend in nood zelfs maar een klein gebaar aan te reiken.  Lees verder “Nog één hoofdstuk te gaan…”

Hoofdstuk 15 is een hoofdstuk dat een beeld moet vormen over een periode van iets meer dan 10 jaar.   De rechtszaak rond het ongeval is op dat moment nog steeds lopende en ik probeer stap voor stap terug een actief leven op te bouwen.  Ballet komt beetje bij beetje terug in mijn leven, zij het wel met veel vallen en opstaan, en heel vaak lijkt het geluk echt weer aan mijn zijde te zijn.  Tegelijkertijd boks ik op tegen verzekeringen en gerecht, wat me enorm frustreert.  De gesprekken met de advocaat, de schriftelijke conclusies van de tegenpartij, de zittingen in de rechtbank,… Ze maken me boos en doen me pijn.  Lees verder “Hoofdstuk 15: Leven, vechten, winnen en verliezen…”

Herfst.  Rood, bruin en geel gekleurde bladeren dwarrelen geruisloos naar beneden.  Ze dansen zachtjes op de wind.  Ze volgen hun weg en laten zich vrolijk dragen naar waar dan ook hun bestemming mag zijn.
De bomen blijven achter, kaal en zonder glorie maar toch geven ze niet op.  Ze doorstaan de kilte, de gure wind en regen.  Ze weten dat het leven toch weer steeds tot hun komt.  Ze hebben vertrouwen in het wisselen van de seizoenen.  Wat komt, dat komt.  En juist omdat ze niet bang zijn, durven ze loslaten.  Vol vertrouwen laten ze die blaadjes los om een nieuwe weg te gaan.  Ze hebben leven gegeven en zijn weer klaar om helemaal opnieuw te beginnen.
Het is herfst in al haar geuren en kleuren, in al haar pracht.
Het overdenken van dit jaarlijks ritueel brengt me terug bij mijzelf.  Want ook ik als mens moet loslaten en toch stevig rechtop blijven staan vol vertrouwen in het feit dat alles wel goed komt.  Maar helaas lukt me dat niet altijd even goed. Lees verder “Blijven doorgaan…”

Na bijna twee jaar psychologische begeleiding, kruip ik steeds verder omhoog uit het diepe dal waarin ik terecht was gekomen.  De wekelijkse gesprekken met mijn therapeute brengen me nieuwe inzichten en laten me nieuwe stappen zetten, waardoor ik me steeds beter in mijn vel voel.   Na de zomer van 2000, waarvan ik voor het eerst met volle teugen kon genieten, start mijn laatste jaar aan de lerarenopleiding.  En tegelijkertijd neem ik de mooiste uitnodiging op mijn pad met twee handen aan.
– Copyright: Photo by Fotostudio Will De Kwant- Lees verder “Hoofdstuk 14: Klaar voor het leven”

Juni 2001, drie jaar na het traumatische ongeval en drie zware jaren, studeerde ik af aan de lerarenopleiding.  Wie had dat ooit durven denken dat me dit zou lukken na al de kwetsuren en al de pijn en het verdriet dat ik opgelopen had…  Ik in ieder geval niet.  Maar ik was apetrots op mezelf dat ik het zover had gebracht.  De proclamatie mochten we zelf opluisteren met muziek, gedichten, sketches, noem maar op….   Samen met mijn medestudenten zochten we leuke dingen bij elkaar en hadden we heel veel plezier bij het voorbereiden hiervan.   Het was lang geleden dat ik nog zo genoten had als in die periode. Lees verder “Tomorrow – Annie”