Dit stuk gaat over mijn verblijf op de intensieve zorgen van het ziekenhuis in Neerpelt. Er zijn herinneringen, dingen die ik weet, maar ook heel veel zwarte gaten. Het is moeilijk om er een mooi samenhangend geheel van te maken.
Daarom ben ik maar begonnen aan het schrijven van de losse feiten en gevoelens daarrond die ik zo weet. Wanneer deze op papier staan, zal ik pas bekijken hoe ik dit mooi aan elkaar plak. Als lezer van mijn boek zal het zeker duidelijk worden dat dit een zeer verwarde en wazige periode voor mij is geweest. Maar de herinneringen die er zijn, zijn ontzettend helder en klaar!
Gelijktijdig heb ik ook nog enkele zelf geschreven gedichten toegevoegd, soms zelfs ingescand vanuit mijn dagboek zodat er echt een persoonlijke toets aan gegeven kan worden. Ook heb ik tekstjes die geschreven werden door mensen die nauw naast me staan, verwerkt in het boek. Zo krijg je als lezer een beetje een beeld van hoe het gebeuren aanvoelde voor mijn omgeving en hoe zij er mee omgingen… Voor mij waren deze tekstjes vooral woorden van steun en ondersteuning. Ik heb ze opgenomen in mijn boek omdat ze me enorm geraakt hebben en juist heel veel geholpen hebben.
Een kleine blik achter de schermen van hoofdstuk 2…
“In een zwarte zetel zie ik mijn zus zitten met een geruit dekentje over zich. Ze is bij me gebleven…Ik kijk naar haar en zie de ongerustheid in haar ogen. “Welke dag zijn we?” vraag ik haar. Ze antwoordt, maar het lijkt of het antwoord niet tot mij doordringt, ik hoor het precies niet, want in die korte tijdspanne ben ik alweer vertrokken.
Ik heb totaal geen idee meer van tijd. Dezelfde vraag stel ik keer op keer opnieuw, maar het maakt me niets wijzer. Eigenlijk gaat alles wat er gebeurt aan mij voorbij. Het lijkt of ik in een waas leef, heldere momenten zijn er maar heel weinig. Ook mijn gevoelens lijken met momenten volledig afgesloten te zijn. Ik leef, en ik leef niet… laten we het maar houden op, ik overleef… “
Liefs,
Greet
