“Ik wil niet dat je foto’s van mij maakt! Voor mij staan die beelden als foto’s op mijn netvlies gegrift. Ik wil er niet mee geconfronteerd worden!”
Het zijn mijn gedachten en woorden anno 1998. Er was geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om foto’s te laten maken van mij in die rolstoel, van mij met mijn verdriet en pijn… Ik gruwelde ook van mijn eigen lichaam met al die ijzeren pinnen… Dit hoefde later niemand te zien…
Ondertussen zijn we 19 jaar verder, en ben ik fier op de littekens die ik heb overgehouden. Ze zijn het bewijs dat ik heb gevochten en heb overleefd. Ze mogen er zijn, al was het moment dat mijn kinderen mij met mijn littekens confronteerden weer even heel pijnlijk… maar het leverde een goed, warm en intens gesprek op.
Met het schrijven van mijn boek, besefte ik dat ik totaal geen beeldmateriaal heb om mijn verhaal nog meer kracht bij te zetten. Er is niets, totaal niets. Toch wil ik met enkele foto’s heel symbolisch weergeven hoe moeilijk de strijd soms geweest is, dat er soms ook lichtpuntjes waren en ook mooie herinneringen. Ook dit is iets wat ik niet alleen kon. Ik had een fotograaf nodig die mijn verhaal omzette in veelzeggende beelden. Geen clichébeelden, geen standaardbeelden, geen dingen die je verwacht, maar juist een sfeerweergave van mijn leven toen. Daarvoor klopte ik aan bij Studio K. – Will de Kwant fotografie. Voor haar hadden zowel ik als mijn dochters al eens model gestaan en ik heb er een heel goed gevoel bij dat zij mijn boek nog meer kan laten spreken. Na een intens eerste gesprek, is ze aan de slag gegaan in de studio.
Afgelopen woensdag, net op Allerheiligen, trokken we samen de natuur in om een shoot te doen. Het heeft hele mooie, veelzeggende foto’s opgeleverd en het wordt zeer moeilijk om te kiezen… maar het komt helemaal goed!
Will, bedankt om mee te gaan in mijn verhaal… en het ook beeldend mee vorm te geven… Je bent een krak in wat je doet!