Na eventjes de pen neer te moeten leggen omdat mijn pad gekruist werd door een prachtig huis dat ik niet kon laten schieten en mijn leven dus even helemaal in het teken van het hier en nu stond, een eigen stekje, en een gelukkig leven dat ik weer probeer op te bouwen, heb ik terug de draad van het schrijven kunnen opnemen. We hebben hierdoor inderdaad wat vertraging opgelopen, maar wat zijn een paar maanden in een mensenleven? Ik besef in ieder geval dat dat niet veel voorstelt… al dacht ik daar 20 jaar geleden helemaal anders over… Toen leken 2 maanden voor mij een eeuwigheid… Gelukkig loopt het schrijven vlot. Met gemak deden we er een dikke 20 bladzijden bij. De woorden en de daarbij horende emoties van toen komen vanzelf… Ze maken dat ik des te beter kan weergeven hoe ik me toen voelde. Soms is het voor mezelf ook wel even schrikken… Lees verder “Hoofdstuk 6: Frustratie, verdriet en onmacht”
Hoofdstuk 5: Naar huis…
Jogging aan, haren lekker warrig omhoog gestoken, warme sjaal over de schouders, wierookstokje aan, zacht achtergrondmuziekje op en ik heb de ideale situatie om verder te schrijven aan mijn boek. Niemand die me komt storen en een moment waarop ik lekker mezelf kan zijn. Voor mij is dat heel belangrijk, want bij moeilijke stukken uit mijn verhaal komen al die emoties van boosheid, ongeloof, teleurstelling, verdriet en pijn terug boven… en net op die momenten krijg ik de mooiste stukken geschreven. Het komt spontaan zonder dat ik hierover moet nadenken… Het zijn moeilijke, maar inspirerende momenten.
Interesse in het kopen van mijn boek?
Symbolische beelden als terugblik naar het verleden…
“Ik wil niet dat je foto’s van mij maakt! Voor mij staan die beelden als foto’s op mijn netvlies gegrift. Ik wil er niet mee geconfronteerd worden!”
Het zijn mijn gedachten en woorden anno 1998. Er was geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om foto’s te laten maken van mij in die rolstoel, van mij met mijn verdriet en pijn… Ik gruwelde ook van mijn eigen lichaam met al die ijzeren pinnen… Dit hoefde later niemand te zien… Lees verder “Symbolische beelden als terugblik naar het verleden…”
Langzaam maar zeker krijgt het boek vorm… een uitgever?
Een boek schrijven is één ding, maar daarmee geraakt het nog niet bij jullie als lezers. Een boek moet ook gedragen worden door een uitgever. Zolang dit er niet is, blijft het boek nog altijd maar een “idee”, niet echt iets concreet. Ondertussen schrijf je verder zonder je vragen te stellen bij heel die praktische kant. Tot je plots bij het besef komt dat je het alleen niet gaat klaren…
Lees verder “Langzaam maar zeker krijgt het boek vorm… een uitgever?”